چکیده 

به منظور بررسی اثر تراکم­ گیاهی با مواد تغذیه­ای در رقابت گندم  با علف­های هرز، آزمایش مزرعه ای به صورت فاكتوریل در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با ۴ تكرار در سال زراعی ۱۳۹۳ـ۱۳۹۲در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان اجر ا گردید. تیمارهای آزمایشی شامل تراكم کاشت گندم در چهار سطح ( ۴۰۰،  ۵۰۰، ۶۰۰ و ۷۰۰ بوته در مترمربع) و محلول پاشی برگی مواد تغذیه­ای در چهار سطح (۱) شاهد (بدون مصرف کود و بدون علف هرز)، ۲) ۲ عنصر ماکرو فسفر و پتاسیم ، ۳) ۶ عنصر میکرو آهن ، منگنز ، روی ، مس ، بر و مولیبدن ، ۴) مخلوط دو عنصر ماکرو و شش عنصر میکرو) بود. نتایج نشان داد که تراكم کاشت گندم تأثیر معنی داری بر عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت، تعداد سنبله بارور، وزن هزار دانه، شاخص سطح برگ در مرحله گلدهی، کلروفیل برگ پرچم در مرحله گلدهی، و شاخص رقابت داشت. محلول پاشی برگی مواد تغذیه­ای بر شاخص برداشت، وزن هزار دانه، شاخص سطح برگ در مرحله گلدهی، طول میانگره زیرین بالایی سنبله و شاخص رقابت تأثیر معنی داری داشت. اثر متقابل تراکم­ گیاهی با مواد تغذیه­ای بر عملکرد دانه، شاخص برداشت، تعداد دانه در سنبلچه، وزن هزار دانه، شاخص سطح برگ در مرحله گلدهی، طول میانگره زیرین بالایی سنبله و شاخص رقابت اثر معنی دار داشت. تعداد دانه در سنبله، تعداد سنبله نابارور، تعداد سنبلچه در سنبله، طول میانگره بالایی سنبله و طول سنبله تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند. مقایسات میانگین نشان داد که بیشترین میزان عملکرد دانه به ترتیب از تیمارهای شاهد (M1D1) با تراکم ۴۰۰ بوته در متر مربع با ۷۴/۶ تن در هکتار، تیمار (M1D4) با تراکم ۷۰۰ بوته در متر مربع با ۶۱/۶ تن در هکتار و نیز تیمار (M3D2) با تراکم ۵۰۰ بوته در متر مربع و استفاده از ۶ عنصر میکرو  با ۳۵/۶ تن در هکتار بدست آمد که اختلاف معنی داری با یکدیگر نداشتند. و کمترین میزان عملکرد دانه از تیمار (M2D4)  با تراکم ۷۰۰ بوته در متر مربع با 43/3 تن در هکتار به دست آمد. به نظر می­رسد در این آزمایش افزایش رقابت بین گونه­ای با علف­های هرز، و نیز رقابت درون گونه­ای  که به سبب افزایش تراکم گندم  اتفاق افتاده سبب کاهش عملکرد دانه شده است.