مقدمه: 9

2-2  مشارکت: 10

2-3 مشارکت سیاسی: 11

2-3-1عوامل اثر گذار بر مشارکت سیاسی: 13

2-3-2 کارکردهای مشارکت سیاسی: 14

2-4  فرهنگ: 15

2-5  فرهنگ سیاسی: 17

عنوان                                                                                                              صفحه

2-6-1 سطوح تحلیل فرهنگ سیاسی از دید آلموند و وربا: 19

2-6-2 جهت گیر ی‌های فرهنگ سیاسی از دید آلموند و وربا: 20

2-6-3 انواع فرهنگ سیاسی از دید آلموند و وربا: 20

فصل سوم: تبیین جایگاه مشارکت سیاسی زنان در ایران پس از انقلاب و عوامل موثر بر فزونی آن

مقدمه……………………………………………………………………………………………………………………………………………………27

3-2 گذری اجمالی بر مشارکت سیاسی زنان در ایران قبل از انقلاب: 27

3-3 عوامل مؤثر در افزایش مشارکت سیاسی زنان پس از انقلاب: 30

3-3-1 انقلاب، فراهم شدن فرصت برای مشارکت زنان: 30

3-3-2 جنگ تحمیلی و تبیین نقش زنان : 33

3-3-3 تغییر فرهنگ سیاسی در ایران پس از انقلاب: 35

3-3-4 زمینه‌های سیاسی افزایش مشارکت زنان در قانون اساسی جمهوری اسلامی: 37

 

3-3-5 تغییر نگاه رهبران مذهبی  به زن : 43

3-3-6 گسترش طبقه متوسط جدید و خواسته‌های آنان: 49

3-3-7 گسترش حضور زنان در مراکز آموزش عالی: 51

3-3-8 جنبش زنان(فمنیسم): 55

نتیجه گیری……………………………………………………………………………………………………………………………………………60

فصل چهارم: موانع مشارکت سیاسی زنان در ایران پس از انقلاب

مقدمه:   62

4-2 فرهنگ سیاسی تبعی به عنوان مهمترین چالش فرا روی مشارکت سیاسی زنان در ایران پس از انقلاب: 66

4-2- 1فرهنگ آمریت: 66

4-2-2 بی اعتمادی سیاسی: 67

عنوان                                                                                                              صفحه

4-2-3 سیاست گریزی: 70

4-2-4 توهم توطئه: 70

4-2-5 خشونت سیاسی: 71

4-2-6 عدم تساهل و سعه صدر: 72

4-3 سایر موانع موجود بر راه مشارکت سیاسی زنان در ایران پس از انقلاب: 73

4-3-1 موانع ساختاری: 73

4-3-2 موانع غیر ساختاری: 77

4-3-2-1 عدم اعتماد به نفس در زنان: 77

4-3-2-2 احساس بی قدرتی در تأثیر گذاری سیاسی: 78

4-3-2-3 فقدان انگیزه پیشرفت: 79

4-4 جامعه پذیری مردسالارانه: 81

4-5 الگوی رفتار سیاسی زنان در ایران پس از انقلاب: 83

4-5-1 پیروی زنان از شوهران خویش در رفتار‌های سیاسی: 83

4-5-2 سنت گرایی زنان: 83

4-5-3 محافظه کاری زنان از نظر سیاسی: 84

4-5-4 سیاست گریزی زنان: 84

4-6 غالب بودن فرهنگ مردسالاری: 84

4-7 نابرابری جنسی: 86

یک مطلب دیگر :

4-8 تعاملات شکاف جنسیتی و دولت در ایران پس از انقلاب: 88

نتیجه گیری: 91

فصل پنجم: راه کارهای افزایش مشارکت سیاسی زنان در ایران پس از انقلاب

مقدمه……………… 93

 

عنوان                                                                                                              صفحه

5-2 اهداف آموزش: 94

5-3 تحول فرهنگی از راه آموزش  به عنوان مهم ترین راهکار افزایش مشارکت سیاسی زنان پس از انقلاب:  94

5-4 تأثیر نهاد مدرسه در فرآیند جامعه پذیری سیاسی: 99

5-5 تأثیر پدیده جهانی شدن بر فرهنگ سیاسی: 101

5-6 برابری جنسیتی: 102

5-7 مهندسی فرهنگی: 103

5-8 ارتقای وزن اجتماعی زنان: 105

5-9 بهینه سازی نهادهای رسمی ویژه زنان: 106

5-10 تحولات ساختاری در سیاست‌های فرهنگی و مشارکت سیاسی زنان: 107

5-11 طرح توان مند سازی زنان: 107

5-11-1 توان مند سازی اقتصادی: 109

5-11-2 توان مند سازی فرهنگی: 110

5-12 طرح پیشنهادی منشور اصول مشارکت سیاسی – اجتماعی زنان: 110

5- 13زنان و سیاست‌های کلان تقویت مشارکت سیاسی آنان: 112

5-14 زنان و اصول راهبردی تقویت مشارکت سیاسی آنان: 112

نتیجه گیری………………………………………………………………………………………………………………………………………..116

نتیجه گیری و تحلیل نهایی………………………………………………………………………………………………………………118

منابع و مأخذ……………………………………………………………………………………………………………………………………….123

1-1         شرح و بیان مسأله پژوهش

انسان موجودی اجتماعی است و براساس طبع اجتماعی خویش به اجتماع روی آورده است. زندگی اجتماعی نیز در طول تاریخ همواره بر پایه مساعدت و مشارکت استوار بوده است. بنابراین، مشارکت از دیرباز با زندگی انسان پیوند داشته است. مشارکت در زندگی بدان اندازه اهمیت دارد که ارسطو آن را محور “زندگی سیاسی”  قرار داد و شهروند را کسی دانست که از حق مشارکت در امور قضایی و شورائی برخوردار است(اسکاف،460:1975). بر اساس دیدگاه ارسطو، مشارکت حق همه شهروندان است. بر همین اساس، چاره مؤثر همه مسایل محلی، ملی و بین المللی در حول یک محور برابر و آن هم تنها از طریق احقاق حق مشارکت در تمامی فرآیندهای تصمیم گیری امکان پذیر می‌باشد(طایفی،61:1373 -60).

مفهوم مشارکت سیاسی، پدیده­ای جدید و به دولت- ملت‌های مدرن تعلق دارد. این مفهوم، بعد از معاهده وستفالی وارد حوزه فرهنگ و جامعه شناسی سیاسی شده و امروزه به عنوان یکی از مهم ترین مؤلفه­های مشروعیت هر نظام سیاسی محسوب می­گردد(افتخاری،260:1380). بسیاری از پژوهشگران، درباره اهمیت مشارکت سیاسی به مثابه یک عامل اساسی در تضمین سلامت دموکراسی‌های مدرن اظهار نظر کرده‌اند. هلسیوم^[1]، مشارکت سیاسی را شرکت کردن یا درگیر شدن فرد در فعالیت‌های سیاسی می‌داند و رأی دادن در انتخابات را نمونه بارز مشارکت سیاسی  به شمار می آورد(هلسیوم،182:2002). به نظر راش^[2]، مشارکت سیاسی درگیر شدن فرد در سطوح مختلف فعالیت در نظام سیاسی، از عدم درگیری تا داشتن مقام رسمی است(راش، 123:1377).

مشارکت سیاسی، یکی از شاخصه‌های بسیار مهم توسعه سیاسی محسوب می‌شود.  همچنین با مفهوم فرهنگ سیاسی ارتباط تنگاتنگی دارد چرا که افراد در بستر فرهنگ سیاسی که از طریق جامعه پذیری سیاسی برای آنان درونی شده است وارد فعالیت‌های سیاسی می‌شوند. در فرآیند مشارکت سیاسی، عوامل گوناگونی چون سن، جنس، مذهب، موقعیت اجتماعی، انگیزه سیاسی و تحرک اجتماعی تأثیر دارند اما عواملی نیز ممکن است مانع مشارکت سیاسی شوند. ازجمله: عدم پاسخگویی مسئولین حکومتی، نداشتن آزادی در حقوق مدنی، کنترل مطبوعات، استفاده از پلیس علنی و سرکوب جنبش‌ها و احزاب سیاسی(صبوری،142:1384).